“Uw kind is 16, dus u mag niets meer.”
Een zinnetje dat klinkt als beleid, maar in werkelijkheid dient als intimidatie in nette zinnen.
Favoriet bij instellingen die liever ouders weren dan informeren.

AVG-verzoek? Hulpaanvraag? Verwijdering van gegevens?
“Nee hoor, uw kind is 16. U staat buitenspel.”
En dan volgt steevast het riedeltje:
“Volgens de WGBO...”
Een stroom juridische woorden die vooral bedoeld is om ouders af te bluffen.

De AVG wordt even ‘vergeten’. Of beter gezegd:
de WGBO wordt misbruikt om de AVG te saboteren.
Ouders mogen zogenaamd geen inzage, geen toestemming geven en vooral geen vragen stellen.

Waarom? Omdat het stellen van vragen kan leiden tot aansprakelijkheid.
Maar juridisch? Volstrekte onzin.

Wat wél geldt – voor ouders (én professionals die het zijn vergeten):
Art. 15 AVG – recht op volledige inzage in alle gegevens die op jou en je kind betrekking hebben
Art. 12 lid 2–3 AVG – verplichting tot facilitering en tijdige beantwoording
Art. 5 AVG – beginselen van rechtmatigheid, transparantie en doelbinding
Jeugdwet 7.3.11 en 7.3.12 – informatieplicht richting gezagdragend ouder
EVRM & EU-Handvest – recht op familieleven en bescherming van persoonsgegevens
BW 6:162 & 1:395a – onrechtmatige daad en onderhoudsplicht tot 21 jaar

Daarmee eindigt de juridische discussie. Punt.

Toch blijven instellingen dit herhalen. Waarom?
Omdat het werkt — zolang ouders het geloven.

Want hoeveel ouders hebben een juridische achterban?
Hoeveel weten dat de AVG hen beschermt — in plaats van buitensluit?
Hoeveel durven door te vragen na een ‘nee’ van een professional?

De meeste ouders zijn stil. Niet uit onverschilligheid,
maar omdat ze vertrouwen op de informatie van ‘professionals’.
En dus denken instellingen dat ze ermee wegkomen.
Met het zwijgen als vrijbrief.

De AVG is geen muur. Het is een hefboom.
16 Jaar is geen grens. Het is een rookgordijn.
De WGBO is geen stopbord. Het is een afleidingsmanoeuvre.

Dus als je als professional denkt dat je met één regeltje
“uw kind is 16” de deur kunt dichtgooien?
Vergeet het maar.

De WGBO wordt niet ingezet om kinderen te beschermen.
Ze wordt misbruikt om ouders buiten spel te zetten.
Het zinnetje “uw kind is 16, dus u mag niets meer” is geen wet.
Het is een beleidsreflex. Een afweermiddel. Een rookgordijn.

Wie zich beroept op de WGBO om de AVG buiten werking te zetten,
probeert geen privacy te waarborgen — maar verantwoordelijkheid te vermijden.

De Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst is bedoeld voor zorg.
Niet voor obstructie. Niet voor informatiebeperking. Niet voor beleidsafscherming.
Toch wordt precies dát ermee gedaan.
Ouders worden de toegang tot hun eigen dossier, hun eigen rol, hun eigen kind ontzegd — onder het mom van wetgeving die daar niet voor is bedoeld.
Niet uit zorg, maar uit angst.

Want wie écht inzage vraagt,
vindt geen privacyprobleem.
Die vindt een papierwinkel die nooit door een audit zou komen.
En dát is precies wat men probeert te voorkomen.