Vandaag deel ik iets kwetsbaars, maar ook iets essentieels.

Ons dossier is vandaag ingediend bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) — niet als individuele klacht, maar als dwingende vordering tot toezicht op de gehele jeugdzorgketen in Drenthe.

Deze toezichtseis is onderbouwd met veel verifieerbare bewijzen, verwijzingen o.a. naar de Jeugdwet, AVG, WGBO, détournement de pouvoir, het Wetboek van Strafrecht (Sr.), en het precedent Van Slooten t. Nederland (EHRM 2025). Het dossier voldoet aan alle eisen voor IGJ-toezicht en is geen individuele klacht, maar een formele systeemmelding.

Met deze toezichtseis bij IGJ komt ook een persoonlijk verleden bij onbekenden op tafel. Daarom noem ik het kwetsbaar, maar niet uit gêne. Want schaamte, stigma en angst voor oordeel zijn vaak de grootste drempels waardoor ouders en kinderen zich niet uitspreken over wat er in de jeugdzorg misgaat. Daardoor blijven structurele problemen onzichtbaar en worden instanties zelden écht ter verantwoording geroepen. Het systeem leunt hier deels op: zolang mensen zich generen, komt de waarheid niet in de openbaarheid en verandert er niets.

Ons verhaal wordt volledig en feitelijk op tafel gelegd — niet als persoonlijke klacht, maar als systeemkritiek. Het laat zien dat het niet uitmaakt wat iemands verleden is, of er ‘lijken in de kast’ zijn — die heeft iedereen, de een wat zichtbaarder dan de ander.
Maar dat neemt niet weg dat niemand het systeemgeweld verdient dat velen in de jeugdzorg overkomt. Hopelijk wordt het voor anderen ook iets minder eng om zich uit te spreken, juist voor iedereen die nu nog stil is uit angst voor het oordeel.

Als deze zaak, bovenop het precedent van Van Slooten t. Nederland, tot verandering leidt, dan wordt pijn uit het verleden een motor voor verbetering. Dat is de kracht van openheid en verantwoordelijkheid nemen. Het is precies wat het systeem mist en nodig heeft om te veranderen. Dit is niet alleen voor één ouder of één kind, maar voor iedereen die in stilte hetzelfde meemaakt.
Dat verdient geen stigma, maar respect.

Openheid is een keuze, geen verplichting.